مستند کوتاه "پایان زمین" با محوریت سویه ای ناشناخته از محیط زیست و طبیعت این سرزمین که به واسطه غفلت انسان در حال فروپاشی است، درصدد هشدار و در عین حال ارائه راهکار است .مجتبی شهدادی؛ کارگردان این مستند تمرکز خود را بر دریاچه دوقلوی آبدانان یا سیاه گاو قرار داده که از اعجاز استان ایلام به شمار می رود. دریاچه ای با شمایل (شبیه شاخ گاو) و موقعیت جغرافیایی (قرار گرفتن در ارتفاع) منحصر به فرد که به واسطه اکوسیستم متنوع، پوشش گیاهی و ... اهمیت بسزایی دارد. به همین واسطه فیلمساز برای طرح موضوع و ارائه راهکاری که به واسطه تحقیقات علمی و پژوهشی به آن رسیده، در زمان 15 دقیقه ای این مستند از نریشن مدد گرفته تا بتواند اطلاعات علمی خارج از قاب را به واسطه قرینه پردازی، جذاب و شنیدنی کند.سویه دیگر این مستند، ساختاری است که کارگردان برای ارائه اطلاعاتی گسترده، در طول کار انتخاب کرده و به کمک میان نویس نوعی نظم درونی که حکم توزیع اطلاعات متناسب با تصویر را دارد، وارد کار کرده که در برقراری ارتباط با روند بسط سوژه محوری نقش مهمی دارد.به این ترتیب پس از معرفی اولیه لوکیشن و محیط زیستی که در خطر تهدید جدی زباله های انباشته شده در اعماق دریاچه قرار دارد، نگاه جستجوگر دوربین خود را با گروهی از انسان های دغدغه مند همراه کرده که قصد دارند با پاکسازی دریاچه گامی در جهت بهبود شرایط و رفع خطراتی بردارند که دست ساخته خود بشر است. سویه ای هوشمندانه در زیرمتن مستند که دو گروه انسان را در مواجهه غیرمستقیم با هم قرار می دهد؛ گروهی که عمق دریاچه انباشته از زباله های پلاستیکی و ... آنها است و گروهی که درصدد جمع آوری همان زباله ها برمی آیند.این مواجهه دراماتیک؛ دو روی سکه مواجهه انسانی با طبیعت و محیط زیست است که نقطه تلاقی آن زمین و کره خاکی ما است که همه می دانیم امروز حال و روز خوشی ندارد و همین وضعیت برآیند عدم توازن بین این دو گروه انسان ها است. مانور مداوم دوربین روی بطری های خالی که در عمق آب رسوب کرده اند و دست هایی که آنها را جمع می کند، پیوند معنادار خود را با زیرمتن اثر به شکل غیر مستقیم برقرار می کند. در نهایت این مخاطب است که می تواند ذهن خود را به همدلی و همراهی با هر یک واداشته و به گفته بهتر انتخاب خود را بین دو عملکرد مختلف با دو پیامد متفاوت داشته باشد. فیلمساز در ترکیب نریشن و موسیقی و میان نویس های کنجکاوی برانگیز که مفاهیمی همچون اعجاز زمین، حیات، چشمه های جوشان، فاجعه، محافظان آب، آب و زندگی، پایان زمین و ... را در زمانی کوتاه ترجمان تصویری می کند، به مخاطب فرصتی دراماتیک برای همدلی با این مستند در طول 15 دقیقه می دهد. فرصتی که فقط به زمان فیلم محدود نمی شود بلکه حکم تلنگری را دارد که در تجربه های عینی زندگی واقعی نیز می تواند انعکاس پیدا کند. بخصوص وقتی از تخریب منابع آبی، آلودگی آب های زیرزمینی و ... به واسطه نوع زندگی غلط انسان ها یاد می شود که بازتاب آنها حتی در انتشار بیماری های فراگیر عصر حاضر همچون سرطان پوست و ... نقش دارد. فیلم در اپیزود یا بخش نهایی که "پایان زمین" نام دارد، نقطه پایان را به مثابه سرآغازی برای پایان دادن به دور تسلسل این سهل انگاری در نظر می گیرد. این چنین است که می توان سویه دراماتیک این مستند را که در ساختاری دایره وار در انتها به نقطه آغازی جدید منجر می شود، مورد تحلیل و بازبینی قرار داد.